خواندنی های تاریخ| روایت یک سنت قدیمی؛ نذر و نیاز برای شاگردان مدارس

آن قدیم ها که مدرسه ها مکتبخانه بود یک رسم قدیمی هم بود؛ برای مدرسه نذر می کردند و حاجت هم می گرفتند.

«جعفر شهری» در کتاب «طهران قدیم» از این رسم منسوخ سخن گفته و برای آیندگان به یادگار گذاشته است.

- گروه تاریخ خبرگزاری فارس ـ امین رحیمی: وضعیت مکتبخانه ها در روزگار قاجار این طوری بود: محل مکتبخانه دکان یا اتاق بزرگی در کوچه یا خانه ای بود که مکتبدارهای مرد یا مُلاباجی های زن، زورخانه مکتبخانه بود که جزء اماکن مقدسه و محل روای حاجات به شمار می آمد و پس از آن مدارس طلاب دین که در آن دروس مذهبی می خواندند.

این اماکن تا آن درجه محل اعتقاد بودند که مردم در گرفتاری ها، نذر و نیازهایی بر آن ها نیت کرده، مراد و حاجت می خواستند که غالبا هم حاجت روا می گشتند و نذرهای این دو مکان، هم آش و پلو و حلوا و پخته و نپخته مأکول و حبوب بود که به طلاب می دادند و نیاز کودکان مکتبخانه ها، شیرینی و شربت و میوه و وسایل درس و مشق مانند کتاب و کاغذ و قلم و دوات و رخت و کفش و کلاه عید و پیراهن و شلوار سیاه برای محرم هایشان که طلاب را، معصومین و اطفال را فرشتگان خوانده دعاهایشان را مستجاب می دانستند .